ساکت در دانشکده کشاورزی کلورادو ، درباره امکان انتقال بیماری های گوارشی به وسیله عسل در سال 1919 مطالعاتی انجام داده است .
وی 10 نوع جرم می را وارد عسل نمود که عامل تیفوئید و اسهال های می بودند .
ساکت متوجه شد در عسل های رقیق نشده میکروب ها در عرض 2 روز از بین می روند .
همان میکروب ها در عسل رقیق شده به نحوی که 60 درصد ماده قندی داشته باشد در عرض یک روز از بین خواهند رفت .
در محلول های رقیق میکروب ها به کندی تلف می شوند و بلاخره در محلول هایی که فقط ده درصد عسل دارند
اجزای می در عرض چند روز تلف خواهند شد .
ساکت جهت بیان عدم رشد میکروب ها در محیط عسل به خصوص در عسل رقیق شده
به پدیده خاصیت فیزیکی دانه های شکر متوسل شد .
مطالعات بعدی نشان داد که عسل دارای مقدار کمی آب است و فشار اسمزی آن فوق العاده زیاد است .
در چنین شرایطی عسل آب درون باکتری را جذب می کند و سبب می شود که باکتری نتواند
زندگی عادی خود را ادامه دهد و رشد و تکثیر یابد .
بنابراین در محیط عسل بعضی از باکتری ها از بین می روند و برخی قدرت تکثیر خود را از دست می دهند .
زیرا عسل دارای یک خاصیت باکتریواستاتیک مانند بعضی آنتی بیوتیک ها می باشد .
در سال 1937 متخصصین آلمانی بعد از مطالعات زیاد به این پدیده عمل جلوگیری کننده اینهیبین نام نهادند .
تاریخچه خواص ضد می عسل
عسل محیطی مناسب برای رشد میکروب ها نیست .
دلیل آن وجود عناصر پتاسیم در عسل است که باعث جذب آن میکروب می شود ،
ماده ای که برای حیات میکروب ها لازم است .
از اثرات ضد می عسل به طور گسترده در درمان زخم های عفونی ، زخم های پوستی ، عوارض سوختگی و غیره استفاده می شود .
عسل جوان میکروب ,می ,رقیق ,باکتری ,ساکت ,خواص ,تاریخچه خواص منبع
درباره این سایت